Het appartement van graaf Ulric de Rouvres was klaar op de afgesproken dag. Ulric had er die avond zelf afgesproken met de drie befaamdste dokters van Parijs. Daarna liep hij weg om Rosette te gaan halen.

Zij was een uur tevoren gestorven. Ulric kwam terug aan in zijn nieuwe verblijfplaats, waar hij zijn oude vriend Tristan aantrof, die hij had laten roepen en samen met de dokters op hem zat te wachten.

—U mag terug vertrekken, heren, zei Ulric. De persoon voor wie ik u wenste te raadplegen is niet meer.

Tristan, die bij graaf Ulric alleen achtergebleven was, probeerde niet zijn pijn te verzachten maar verbroederde met hem. Hij leidde de schitterende begrafenis voor Rosette, tot grote verbazing van heel het ziekenhuis. Hij kocht alle spullen op die het meisje had meegenomen en die, na haar dood, eigendom van de administratie geworden waren. Tussen die spullen bevond zich het blauwe kleedje, het enige dat de arme overledene had overgehouden. Toen Ulric bij Rosette verbleef, had hij ook zijn oude meubilair laten overbrengen naar een kamer in zijn nieuw appartement.

Dat was enkele dagen nadat Ulric, vastbesloten om te sterven, naar Engeland vertrok.

Dat was zijn verleden op het ogenblik dat hij binnenstapte in de salons van het café de Foy.

Het binnenkomen van Ulric zorgde voor veel opschudding in de vergadering. De mannen stonden recht en groetten hem beleefd zoals dat mensen van de wereld past. De vrouwen bekogelden de bijna gegeneerde graaf van Rouvres gedurende vijf minuten met hun blikken, gaande van nieuwsgierig tot zelfs indiscreet.

—Komaan, mijn beste overledene, zei Tristan terwijl hij Ulric liet zitten op de plaats die voor hem was vrijgehouden naast Fanny, maak je comeback onder de levenden bekend met een toast. Mevrouw, voegde Tristan eraan toe terwijl hij naar Fanny wees, onbeweeglijk onder haar masker, mevrouw schikt zich naar u. En u, zei hij stil in het oor van de jonge vrouw, vergeet niet dat ik u heb aanbevolen.

Ulric nam een groot glas tot aan de rand gevuld en riep:

—Ik drink....

—Vergeet niet dat politieke toasts verboden zijn, riep Tristan tegen hem.

—Ik drink op de Dood, zei Ulric en bracht het glas aan zijn lippen, nadat hij zijn gemaskerde buurvrouw had begroet.

—En ik, antwoordde Fanny terwijl zij op haar beurt dronk... ik drink op de jeugd, op de liefde. En zoals een bliksem die een wolk verscheurt, ontvlamde er een glimlach onder haar fluwelen masker.

Op de afgesproken dag werd het appartement van graaf Ulric de Rouvres in gereedheid gebracht. Ulric had er diezelfde avond een afspraak met drie van de meest beroemde artsen va Parijs. Daarna ging hij op zoek naar Rosette.

Ze was pas een uur geleden overleden. Ulric keerde terug naar zijn nieuwe woning waar hij zijn oude vriend Tristan terugvond, die hij had laten roepen en die hem samen met de drie artsen opwachtte.

—U kan zich terugtrekken, mijne heren, zei Ulric. De persoon waarvoor ik u wenste te consulteren, is niet langer.

Tristan, die alleen gebleven was met graaf Ulric, probeerde zijn verdriet niet in te tomen, maar omarmde het broederlijk. Het was hij die de schitterende uitvaarten leidde waarmee men Rosette de laatste eer bewees, tot grote verwondering van het hele ziekenhuis. Hij kocht de voorwerpen terug die het jonge meisje had meegebracht en die na haar dood de eigendom waren geworden van de administratie. Onder deze voorwerpen bevond zich onder andere het blauwe kleedje, het enige wat van de arme overledene resteerde. Het was ook hij die ervoor zorgde dat het oude meubel van Ulric, toen hij bij Rosette verbleef, werd overgebracht naar een kamer van zijn nieuwe appartement.

Het was enkele dagen nadat Ulric, vastbesloten om te sterven, naar Engeland vertrok.

Dit waren de antecedenten van dit personage op het ogenblik waarop hij binnenstapte in de salons van het café van Foy.

De komst van Ulric zorgde voor heel wat beroering in de vergadering. De mannen gingen recht staan en bejegenden hem met de hoffelijke groet van de mensen van de wereld. Maar de vrouwen, zij brachten de graaf van Rouvres schaamteloos gedurende vijf minuten bijna in verlegenheid onder het spervuur van hun blikken, nieuwsgierig tot op het indiscrete af.

—Nu dan, mijn beste overledene, zei Tristan terwijl hij Ulric liet zitten op de plaats die hem was voorbehouden in de buurt van Fanny, laat via een toast weten dat u bent teruggekeerd naar het land van de levenden. Mevrouw, voegde Tristan eraan toe terwijl hij naar Fanny wees, die onbeweeglijk bleef onder haar masker, mevrouw zal u gelijk geven. En u, fluisterde hij heel stilletjes in het oor van de jonge vrouw, vergeet niet wat ik u heb aanbevolen.

Ulric nam een groot tot aan de rand gevuld glas en riep:

—Ik drink....

—Vergeet niet dat politieke toasts verboden zijn, schreeuwde Tristan hem toe.

—Ik drink op de Dood, verklaarde Ulric terwijl hij het glas naar zijn lippen bracht, na zijn gemaskerde buurvrouw te hebben gegroet.

—En ik, antwoordde Fanny die op haar beurt een slok nam ... ik drink op de jeugd, op de liefde. En als een bliksemschicht die een wolk uiteenrijt, verscheen er een warme glimlach achter haar fluwelen masker.

Op de afgesproken dag werd het appartement van graaf Ulric de Rouvres in gereedheid gebracht. Ulric had er die avond afgesproken met drie van de beroemdste artsen van Parijs. Daarna ga hij ijlings Rosette ophalen.

Ze was een uur daarvoor gestorven. Ulric keerde terug naar zijn nieuwe woning, alwaar hij zijn oude vriend Tristan aantrof, die hij had laten komen en die met de drie artsen op hem wachtte.

“U kunt vertrekken, heren”, zei Ulric tegen hen. “Degene over wie ik u wilde raadplegen, leeft niet meer.”

Tristan, die alleen met graaf Ulric was achtergebleven, probeerde hem niet te troosten maar deelde broederlijk in het leed. Hij was het die de schitterende uitvaart van Rosette zou leiden, tot grote verbazing van het hele ziekenhuis. Hij kocht alle spullen op die het meisje bij zich had gehad en die na haar dood eigendom van het bestuur waren geworden. Onder deze bezittingen bevond zich het blauwe jurkje, de laatste jurk die de arme overledene nog bezat. Hij zorgde er ook voor dat het oude meubilair van Ulric, van toen hij met Rosette samenwoonde, naar een kamer van diens nieuwe appartement werd overgebracht.

Een paar dagen later vertrok Ulric naar Engeland, vastbesloten om te sterven.

Dit was de achtergrond van dit personage op het moment dat hij de salons van het café de Foy betrad.

De binnenkomst van Ulric veroorzaakte veel commotie onder het gezelschap. De mannen stonden op en groetten hem beleefd op de in de hoogste kringen gebruikelijke wijze. De vrouwen staarden de graaf de Rouvres vijf minuten lang schaamteloos aan. Die was licht van zijn stuk gebracht door hun nieuwsgierige, haast onbescheiden blikken.

“Welaan, waarde overledene,” zei Tristan, terwijl hij Ulric uitnodigde om te gaan zitten op de plaats die voor hem naast Fanny was vrijgehouden, “bevestig met een toost uw terugkeer in de wereld der levenden. Deze dame”, vervolgde Tristan, wijzend naar Fanny, roerloos achter haar masker, “deze dame zal uw toost beantwoorden.”
“En u”, fluisterde hij de jongedame in het oor, “denk aan wat ik u heb aangeraden.”

Ulric nam een groot tot aan de rand gevuld glas ter hand en riep uit: “Ik drink …”

“Vergeet niet dat politieke toosten verboden zijn”, riep Tristan hem toe.

“Ik drink op de dood”, zei Ulric, terwijl hij het glas dat hij naar zijn gemaskerde buurvrouw had geheven naar zijn lippen bracht.

“En ik,” beantwoordde Fanny de toost, “ik drink op de jeugd, op de liefde.” En als een lichtflits die een wolk openbreekt, verscheen er een vlammende glimlach onder haar fluwelen masker.

Op de afgesproken dag was het appartement van graaf Ulric de Rouvres klaar. Ulric had diezelfde avond een afspraak gemaakt met drie van de meest beroemde dokters van Parijs. Daarna ging hij Rosette zoeken.

Ze was net een uur geleden gestorven. Ulric ging terug naar zijn nieuwe woning, waar hij zijn oude vriend Tristan had ontboden, die nu met de drie dokters zat te wachten.

- U kunt terug gaan, heren, zei Ulric tot hen. Degene voor wie ik u wilde zien, is niet meer.

Tristan bleef alleen achter met graaf Ulric en probeerde diens verdriet niet te stelpen, maar hield hem broederlijk gezelschap. Hij was het die de prachtige uitvaart voor Rosette regelde, tot grote verbazing van het hele ziekenuis. Hij kocht de spullen terug die het jonge meisje met zich had meegenomen en die, na haar dood, eigendom waren geworden van de regering. Tussen de spullen bevond zich het kleine blauwe kleedje, het enige wat het arme zieltje nog bezat. Ook dankzij zijn hulp werd Ulrics antieke meubilair van toen hij bij Rosette bleef naar een kamer in zijn nieuwe appartement verhuisd.

Slechts enkele dagen waren vervlogen sinds Ulric, vastberaden om te sterven, naar Engeland was vertrokken.

Zo zag het verleden van dit personage eruit toen hij de salons van café de Foy betrad.

De aankomst van Ulric deed heel wat stof opwaaien onder het gezelschap. De mannen stonden op en groetten hem hoffelijk zoals beschaafde mensen dat doen. De vrouwen omhelsden hem schaamteloos vijf minuten lang. De batterij ogen, nieuwsgierig tot op het indiscrete af, brachten de graaf een beetje van stuk.

- Kom, mijn beste overledene, zei Tristan terwijl hij hem de plek aanbood die hij had vrijgehouden naast Fanny, drink op uw terugkeer naar de wereld der levenden! Mevrouw hier, zei hij wijzend naar Fanny, zal uw toast beantwoorden. En u, fluisterde hij in het oor van de jonge vrouw, vergeet niet wat ik u op het hard heb gebonden.

Ulric nam een groot glas dat tot de rand was gevuld en riep uit:

- Ik drink ...

- Vergeet niet dat politieke speeches verboden zijn, riep Tristan hem toe.

- Ik drink op de Dood, zei Ulric, en bracht het glas naar zijn lippen, nadat hij zijn gemaskerde buurvrouw had gegroet.

- En ik, antwoordde Fanny toen ze op haar beurt dronk ... ik drink op de jeugdigheid, en op de liefde. En zoals een bliksem een wolk aan flarden scheurt, vlamde een glimlach op onder haar fluwelen masker.

Op de vastgestelde dag was het appartement van graaf Ulric de Rouvres klaar. Ulric ontbood er diezelfde avond de drie beroemdste artsen van Parijs. Vervolgens ging hij snel Rosette halen.

Ze was een uur voordien overleden. Ulric keerde naar zijn nieuwe woonst terug en trof er zijn oude vriend Tristan aan, die hij laten halen had, en die samen met de drie dokters op hem wachtte.

-U kan weer gaan, mijne heren, zei Ulric tot deze laatsten. De persoon waarvoor ik u wenste te raadplegen is niet meer.

Alleen gebleven met graaf Ulric deed Tristan geen poging om diens verdriet te verzachten, maar deelde als een broer in zijn leed. Hij was het die de prachtige uitvaart voor Rosette leidde, tot grote verbazing van iedereen in het hospitaal. Hij kocht de voorwerpen terug die het jonge meisje had meegebracht en die na haar overlijden in het bezit van de administratie waren gekomen. Tussen deze voorwerpen bevond zich het kleine blauwe jurkje, het enige dat de arme overledene overgebleven was. Hij zorgde er ook voor dat de meubels van Ulric, van in de tijd toen hij met Rosette samenleefde, naar een kamer van zijn nieuw appartement werden overgebracht.

Enkele dagen later vertrok Ulric naar Engeland vastbesloten om te sterven.

Dit was de voorgeschiedenis van het personnage op het ogenblik dat het zijn intrede deed in de salons van het café de Foy.

Toen Ulric binnenstapte veroorzaakte hij grote opschudding in het gezelschap.
De mannen stonden recht en groetten hem beleefd zoals het mannen van de wereld past.
De vrouwen bleven hem vijf minuten lang zo nieuwsgierig en vrijpostig aankijken dat hij bij zoveel schaamteloosheid bijna uit zijn lood geslagen werd.

-Vooruit, mijn waarde overledene, zei Tristan toen hij Ulric liet gaan zitten op de voor hem gereserveerde plaats naast Fanny, toon met het uitbrengen van een toast aan dat je in het rijk der levenden bent teruggekeerd. Mevrouw, voegde Tristan eraan toe terwijl hij Fanny aanwees, die onbeweeglijk bleef onder haar masker, zal u tot rede brengen. En u, zei hij zachtjes in het oor van de jonge vrouw, mag niet vergeten wat ik u aanbevolen heb.

Ulric nam een groot glas dat tot de rand gevuld was en riep uit:

-Ik drink….

- Vergeet niet dat politieke toasts verboden zijn, riep Tristan hem toe.

- Ik drink op de Dood, zei Ulric terwijl hij het glas naar zijn lippen bracht, nadat hij zijn gemaskerde buurvrouw begroet had.

-En ik, antwoordde Fanny terwijl ze op haar beurt dronk…ik hef het glas op de jeugd, op de liefde. En als een bliksem die een wolk doormidden scheurt, ontvlamde zich een glimlach onder haar fluwelen masker.

Op de afgesproken dag was het appartement van graaf Ulric de Rouvres in gereedheid gebracht. Nadat hij voor die avond drie gerenommeerde Parijse artsen had ontboden, snelde Ulric weg om Rosette te halen.

Een uur voor zijn komst was ze gestorven. In zijn nieuwe woning zat zijn vriend Tristan, wie hij eerder gevraagd had te komen, hem samen met de drie artsen op te wachten.

- "U kunt wel gaan, heren", zei Ulric tegen hen, "de persoon voor wie ik u gevraagd heb te komen, is niet meer".

Eenmaal alleen met de graaf probeerde Tristan Ulric niet te troosten, maar deelde broederlijk in zijn verdriet. Tot grote verbazing van het hele sanatorium, leidde Tristan de indrukwekkende begrafenis van Rosette. De spullen die het meisje bij haar aankomst bij zich had en die bij haar dood aan de staat waren vervallen, had hij teruggekocht. Daaronder bevond zich het kleine blauwe jurkje, het enige dat het overleden meisje nog had. Tristan zorgde ook dat het meubilair van Ulric uit de periode dat hij bij Rosette woonde naar een vertrek in het nieuwe appartement werd gebracht.

Enkele dagen later vertrok Ulric naar Engeland, vastbesloten te sterven.

Dit is alles wat we van Ulric weten op het moment dat hij sociëteit Café de Foy binnentrad.

Zijn aanwezigheid leidde tot commotie in het gezelschap. De heren stonden op en groetten hem beleefd zoals in die kringen gebruikelijk is, maar de dames staarden de graaf de Rouvres met een priemende en nieuwsgierige blik vijf minuten lang ongegeneerd en op het onbeleefde af aan.

- "Kom, mijn beste overledene", zei Tristan terwijl hij Ulric gebaarde te gaan zitten in de voor hem vrijgehouden stoel naast Fanny, "kondig uw terugkeer in het rijk der levenden aan met een toast. Deze dame", Tristan wees op de gemaskerde Fanny die er roerloos bijzat, "zal u doen begrijpen waarom". Waarop hij haar toefluisterde: "en vergeet niet dat ik u heb aanbevolen".

Ulric pakte een tot de rand gevuld glas en riep:

- "Op..."

- "Denk erom dat politiek geladen toasts verboden zijn," onderbrak Tristan hem.

- "Op de dood", zei Ulric en, na de gemaskerde dame naast hem gegroet te hebben, bracht hij het glas aan zijn lippen.

"En ik", sprak Fanny met geheven glas, "drink op de jeugd en op de liefde". Als bij toverslag verscheen er een vurige glimlach onder Ulric’s fluwelen masker.

Op de afgesproken dag was het appartement van graaf Ulric van Rouvres klaar. Ulric sprak er nog diezelfde avond af met drie van de beroemdste dokters van Parijs. Daarna ging hij Rosette halen.

Ze was een uur daarvoor overleden. Ulric keerde terug naar zijn nieuwe woning, waar hij zijn oude vriend Tristan aantrof, die hij had laten roepen, en die hem opwachtte met de drie dokters.

— U kunt zich terugtrekken, heren, zei Ulric tegen de dokters. De persoon voor wie ik jullie wenste te consulteren, is niet meer.

Tristan, die alleen achterbleef met graaf Ulric, probeerde hem niet te troosten, maar deelde broederlijk in zijn verdriet. Het was hij die de schitterende uitvaart leidde die men voor Rosette verzorgde, tot grote verwondering van het hele ziekenhuis. Hij kocht de voorwerpen terug die het jonge meisje bij zich had en die, na haar dood, eigendom waren geworden van de overheid. Onder die voorwerpen bevond zich het kleine blauwe jurkje, het enige dat de arme overledene nog bezat. Hij zorgde er ook voor dat het oude meubilair van Ulric, van toen die bij Rosette woonde, werd overgebracht naar een kamer van diens nieuwe appartement.

Weinige dagen later vertrok Ulric, vastbesloten om te sterven, naar Engeland.

Ziedaar de voorgeschiedenis van die persoon op het ogenblik dat hij de salons van de pub in Foy binnenstapte.

De binnenkomst van Ulric veroorzaakte grote beroering in het gezelschap. De mannen stelden zich recht en groetten hem beleefd zoals mannen van de wereld. Wat de vrouwen betreft, die keken de graaf van Rouvres vijf minuten lang onbeschaamd aan, nieuwsgierig tot op het indiscrete af, tot die bijna verlegen werd onder hun blikken.

— Vooruit, mijn dierbare overledene, zei Tristan, terwijl hij Ulric liet neerzitten op de plaats die voor hem was gereserveerd naast Fanny, kondigt u door een toost uw terugkeer aan in de wereld der levenden. Mevrouw, voegde Tristan eraan toe terwijl hij naar Fanny wees, die onbeweeglijk bleef achter haar masker, mevrouw zal met u klinken. En u, zei hij heel zacht in het oor van de jonge vrouw, vergeet u niet wat ik u heb gezegd.

Ulric nam een groot glas dat tot de rand gevuld was en riep uit:

— Ik drink...

— Vergeet niet dat politieke toosten verboden zijn, zei Tristan.

— Ik drink op de Dood, zei Ulric, terwijl hij het glas aan de lippen bracht, nadat hij het eerst naar zijn gemaskerde buurvrouw had geheven.

— En ik, hief Fanny op haar beurt het glas... ik drink op de jeugd, de liefde. En als een bliksemflits die de wolken openrijt, lichtte er een vurige glimlach op vanonder haar fluwelen masker.

Op de afgesproken dag was de flat van graaf Ulric de Rouvres klaar. Ulric maakte afspraken voor die avond nog, met drie van de beroemdste artsen van Parijs. Daarna haastte hij zich om Rosette te halen

Zij was een uur geleden gestorven. Ulric ging terug naar zijn nieuwe woning, waar hij zijn oude vriend Tristan aantrof, die hij had laten roepen en die op hem wachtte met de drie artsen.

U kunt gaan, heren, zei Ulric tegen hen. De persoon waarvoor ik u heb laten roepen, is er niet meer.

Tristan, die alleen gebleven was met graaf Ulric, probeerde niet zijn smart de kalmeren, maar gaf er broederlijk de vrije loop aan. Hij was degene die de schitterende begrafenis van Rosette leidde, tot grote verwondering van het hele ziekenhuis. Hij kocht de dingen terug die het meisje met zich meegenomen had, den die na haar dood het eigendom van de autoriteiten waren geworden. Onder deze spullen lag het blauwe jurkje, het enige dat de arme overledene had overgehouden. Ook werd door zijn toedoen het oude meubilair van Ulric, van toen hij samenwoonde met Rosette, overgebracht naar een vertrek van zijn nieuwe flat.

Enkele dagen laterwas Ulric op weg naar Engeland met de bedoeling om te sterven

Dit had deze persoon dus achter de rug op het moment dat hij de salons van het café de Foy binnenging

De entree van Ulric veroorzaakte een grote beroering in de vergadering. De mannen gingen staan en brachten hem de hoffelijke groet van mannen van de wereld. Wat betreft de vrouwen, zij confronteerden vijf minuten lang graaf De Rouvres bijna tot verlegens toe onder de salvo's blikken die ze op hem wierpen, nieuwsgierig op het ongepaste af.

-- Wel, beste overledene, zei Tristan, terwijl hij hem de plaats gaf die hij voorhem had vrijgehouden naast Fanny, geef met een toast aan dat je weer terug bent in de wereld van de levenden. Mevrouw, , voegde Tristan eraan toe, terwijl hij op Fanny wees, die onbeweeglijk onder haar masker was, mevrouw geeft u gelijk. En u, fluisterde hij heel zachtjes de jonge vrouw in het oor, vergeet niet wat ik u heb aangeraden.
Ulric pakte een tot de rand toe gevuld glas en riep:

Ik drink

Vergeet niet dat politieke toasts verboden zijn, riepTristan

Ik drink op de Dood, zei Ulric, bracht het glas naar zijn lippen, na zijn buurvrouw met het masker gegroet te hebben

En ik, antwoordde Fanny, en nipte op haar beurt aan het glas, ik drink op de jeugd, op de liefde En net als een bliksem die een wolk klieft, ontbrandde er een vlammende glimlach onder har fluwelen masker

Op de afgesproken dag was het appartement van de graaf Ulric van Rouvres klaar. Ulric maakte er nog voor dezelfde avond een afspraak met drie van de beroemdste artsen van Parijs. Daarna ging hij snel Rosette oppikken.

Zij was een uur eerder overleden. Ulric keerde terug naar zijn nieuwe woonst waar hij zijn oude vriend Tristan aantrof die hij had laten komen, en die hem tesamen met de drie artsen opwachtte.

—U kunt zich terugtrekken, mijne heren, zei Ulric tegen deze laatsten. De persoon voor wie ik u wilde raadplegen is niet meer.

Tristan, alleen achtergebleven met de graaf Ulric, trachtte niet zijn verdriet te verlichten maar sloot zich er broederlijk bij aan. Hij was het die de prachtige uitvaartplechtigheid leidde die voor Rosette gehield werd, tot grote verbazing van het hele ziekenhuis. Hij kocht de dingen die het jonge meisje had meegebracht, en die na haar dood eigendom waren geworden van de administratie, op. Tussen deze dingen bevond zich het blauwe jurkje, het enige dat de arme overledene nog restte. Ook dankzij hem werden de oude meubels van Ulric, van toen hij met Rosette woonde, verhuisd naar een kamer in zijn nieuwe appartement.

Dat was enkele dagen nadat Ulric, vastbesloten om te sterven, naar Engeland was vertrokken.

Dit waren de antecedenten van dit personnage op het ogenblik dat hij de salons van het café de Foy binnentrad.

De aankomst van Ulric veroorzaakte een groot gewoel bij het gezelschap. De mannen stonden op en brachten hem de beleefde groet van heren van de wereld. De vrouwen daarentegen, hielden de graaf van Rouvres gedurende vijf minuten op schaamteloze wijze bijna verlegen door het slagwerk van hun blikken, met een tot indiscretie opgedreven nieuwsgierigheid.

— Nu, mijn beste overledene, zei Tristan en liet Ulric zitten op de voor hem voorbehouden plek naast Fanny, laat ons met een toast uw terukeer in de wereld der levenden aankondigen. Mevrouw, voegde hij toe en hij bedoelde Fanny, onbeweeglijk achter haar masker, mevrouw zal met u drinken. En u, zei hij zachtjes in het oor van de vrouw, vergeet niet wat ik u heb aangeraden.

Ulric nam een groot glas dat tot aan de rand gevuld was en riep uit:

—Ik drink …

—Vergeet niet dat politieke toasts verboden zijn, riep Tristan hem toe.

— Ik drink op de Dood, zei Ulric die het glas aan zijn lippen zette na zijn gemaskerde buurvrouw gegroet te hebben.

—En ik, antwoordde Fanny die op haar beurt dronk... ik drink op de jeugd, op de liefde. En als een bliksemschicht die een wolk verscheurt, lichtte een vurige glimlach zich op onder haar fluwelen masker.

Op de vastgelegde dag werd het appartement van hertog Ulric de Rouvres klaargemaakt. Ulric sprak er diezelfde avond af met drie van de bekendste artsen uit Parijs. Daarna ging hij Rosette zoeken.

Zij was net een uur eerder gestorven. Ulric keerde naar zijn nieuwe verblijf terug, waar hij zijn oude vriend Tristan vond, die hij had laten roepen en die hem samen met de drie artsen opwachtte.

—U kan gaan, mijne heren, zei Ulric hen. De persoon voor wie ik u wenste te raadplegen, bestaat niet meer.

Tristan bleef alleen bij hertog Ulric achter. Hij probeerde diens pijn niet te verlichten, maar deelde er broederlijk in. Hij leidde de schitterende wakes die men, tot grote verbazing van het ganse ziekenhuis, voor Rosette hield. Hij kocht de spullen die het jonge meisje bij zich had gehad, en die, na haar dood, de eigendom van de overheid waren geworden. Bij die spullen bevond zich de kleine blauwe jurk, de enige die de arme overledene restte. Hij zorgde er ook voor dat de meubels die Ulric bezat toen hij met Rosette samenwoonde, werden overgebracht naar een kamer in diens nieuwe appartement.

Slechts enkele dagen later vertrok Ulric naar Engeland, vastbesloten om te sterven.

Dit was de voorgeschiedenis van dit personage op het moment dat hij de salons van café du Foy binnenkwam.

De komst van Ulric veroorzaakte heel wat deining onder de aanwezigen. De mannen stonden op en groetten hem beleefd zoals mensen van de wereld dat doen. De vrouwen, van hun kant, vuurden vijf minuten lang een salvo indiscrete blikken af, nieuwsgierig tot het indiscrete. Hetgeen de hertog van Rouvres bijna verlegen maakte.

—Kom, mijn liefste dode, zei Tristan terwijl hij Ulric deed zitten op de plaats die voor hem dichtbij Fanny gereserveerd was, geef met een toast uw terugkeer tot de wereld van de levenden aan. Mevrouw, voegde Tristan toe en hij wees naar Fanny, die star onder haar masker bleef, mevrouw zal u tot rede brengen. En u, fluisterde hij zacht in het oor van de jonge vrouw, vergeet niet wat ik u aangeraden heb.

Ulric nam een groot glas dat tot de rand gevuld was en riep:

—Ik drink....

—Vergeet niet dat politieke toasts verboden zijn, riep Tristan hem toe.

—Ulric groette zijn gemaskerde vriendin. Ik drink op de Dood, zei hij en bracht het glas naar zijn lippen.

—En ik, antwoordde Fanny terwijl ze op haar beurt dronk... ik drink op de jeugd, op de liefde. En zoals een bliksemschicht een wolk verscheurt, ontstak een vlammende glimlach onder haar masker.

Op de afgesproken dag was het appartement van graaf Ulric de Rouvres gereed. Ulric had diezelfde avond nog een afspraak gemaakt met de drie beroemdste doktoren van Parijs. Daarna was hij snel bij Rosette langsgegaan.

Ze overleed een uur later. Toen Ulric bij zijn nieuwe appartement terugkeerde, trof hij daar zijn oude vriend Tristan aan, die hij had laten roepen, en die op hem wachtte, samen met de drie doktoren.

‘U kunt weer gaan, heren, zegt Ulric tegen hen. De persoon waarover ik u wilde raadplegen, is heengegaan.’

Tristan bleef achter met graaf Ulric; hij probeerde niet diens pijn te verlichten, maar leed broederlijk mee. Hij zou de prachtige uitvaart van Rosette gaan leiden, tot grote verbazing van het hele ziekenhuis. Hij kocht de voorwerpen op die de jongedame gedragen had en die, na haar dood eigendom van het stadsbestuur waren geworden. Onder deze voorwerpen bevond zich de kleine blauwe japon, de enige die de beklagenswaardige overledene nog had. Hij zorgde ervoor dat het oude meubilair van Ulric, toen hij nog bij Rosette verbleef, werd overgebracht naar een kamer in zijn nieuwe appartement.

Dit was een paar dagen nadat Ulric naar Engeland was vertrokken, vastbesloten om te sterven.

Zo luidde de levensgeschiedenis van dit personage, op het moment waarop hij de koffiehuizen van Foy binnenkwam.

De aankomst van Ulric veroorzaakte grote ontsteltenis bij de aanwezigen. De mannen stonden op en bewezen hem een hoffelijk eerbetoon namens alle burgers van de wereld. Wat betreft de vrouwen, zij staarden de graaf van Rouvres gedurende vijf minuten aan, totdat hij zich bijna schaamde voor de lading nieuwsgierige, bijna indiscrete blikken.

‘Ga nu, mijn lieve overledene,’ zei Tristan terwijl hij Ulric liet plaatsnemen op de plek die Fanny voor hem gereserveerd had, een toost uitbrengend ter ere van uw rentree in het rijk der levenden. ‘Madame,’ zei Tristan wijzend op Fanny die onbeweeglijk achter haar masker zat, ‘madame heeft gelijk gehad.’ ‘En u?’ zei hij zachtjes in het oor van de jonge vrouw, ‘vergeet niet wat ik u heb geadviseerd.’

Ulric nam een groot, tot de rand toe gevuld, glas en schreeuwde:

‘Ik drink…’

‘Vergeet niet dat politiek getinte toosts niet zijn toegestaan,’ schreeuwde Tristan hem toe.

‘Ik drink op de Dood,’ zei Ulric en bracht het glas naar zijn lippen, nadat hij had gesalueerd voor zijn gemaskerde buurvrouw.

‘En ik dan,’ antwoordde Fanny terwijl ze op haar beurt een slok nam… ‘ik drink op de jeugd, op de liefde. Als een bliksem die de hemel doorkliefde, lichtte er een glimlach op achter haar velours masker.

Het appartement van graaf Ulric de Rouvres was op de geplande dag in gereedheid gebracht.
Drie van de meest beroemde Parijse geneesheren hadden er die avond zelf afspraak met Ulric.Daarna haastte deze laatste zich om Rosette te zoeken.
Ze was een uur geleden gestorven.Ulric keerde terug naar zijn nieuwe onderkomen waar hij zijn oude vriend Tristan - hij had hem laten roepen - aantrof die hem met de drie geneesheren opwachtte.
Ulric richtte zich tot hen met de woorden : "Heren, U kan beschikken, de persoon voor wie ik u wenste te raadplegen,is niet meer."


Tristan die alleen was gebleven met graaf Ulric,deed geen enkele poging om zijn pijn te verzachten maar deelde erin op een broederlijke manier. Hij was het die de prachtige begrafenisceremonie voor Rosette in goede banen leidde en dit tot eenieders verwondering in het ziekenhuis.
Hij kocht de voorwerpen -waaronder de kleine blauwe jurk de enige die de arme levenloze nog restte- terug die het jonge meisje met zich mee had gedragen en die na haar dood toebehoorden aan de administratieve diensten.Hij was het ook die ervoor zorgde dat de oude meubels van Ulric - uit de tijd dat hij met Rosette was - werden overgebracht naar een kamer in zijn nieuwe appartement.Dit alles gebeurde slechts enkele dagen nadat Ulric - vastbesloten om te sterven - naar Engeland vertrok.


Tot zover de antecedenten van dit personage op het ogenblik dat hij zijn intrede deed in de salons van het café de Foy.
Ulrics komst gaf een totaal ander karakter aan de bijeenkomst . De mannen stonden recht en begroetten hem hoffelijk als echte mannen van de wereld.En de vrouwen,nieuwsgierig als ze waren op het indiscrete af, zij hielden hun batterij blikken zo brutaal op de graaf van Rouvres gericht dat hij bijna in verlegenheid werd gebracht.
—Komaan, beste bewoner van het hiernamaals, zei Tristan waarbij hij Ulric deed plaatsnemen op de plaats die voor hem werd voorbehouden vlakbij Fanny, kondig met een toast uw comeback aan in de wereld van de levenden.Mevrouw - ging Tristan verder waarbij hij naar Fanny wees , onbeweeglijk onder haar masker, zal u daartoe een reden geven.En u , zei hij heel zachtjes in het oor van de jonge vrouw,vergeet niet wat ik u heb aangeraden.
Ulric nam een groot glas tot boven gevuld en riep uit :

—Ik drink....
—Vergeet niet dat politiek getinte toasten verboden zijn,riep Tristan hem toe.
—Ik drink op de Dood, zei Ulric waarbij hij het glas naar zijn lippen bracht nadat hij zijn gemaskerde buurvrouw had begroet.

—En ik, antwoordde Fanny op haar beurt drinkend... ik drink op de jeugd en op de liefde.En zoals een bliksemschicht die een wolk verscheurt, zo doorbrak een glimlach als een vlammenzee haar fluwelen masker.

Het appartement van graaf Ulric de Rouves stond klaar voor het bezoek van drie van de meest gerenommeerde artsen van Parijs, die zoals afgesproken diezelfde avond langskwamen. Ulric ontving hen en haastte zich naar Rosette.

Ze was het afgelopen uur gestorven. Ulric keerde terug naar zijn nieuwe verblijfplaats, waar zijn vriend Tristan, die hij had laten komen, hem samen met de drie artsen opwachtte.

- “U kan gaan, mijnheren,” zei Ulric aan de artsen. “Diegene waarvoor ik u had ontboden, is niet meer.”

Graaf Ulric bleef nu alleen achter met Tristan, die het verdriet van zijn vriend niet probeerde te verzachten, maar het broederlijk met hem deelde. Het was Tristan die, tot grote verbazing van het hele ziekenhuis, de weelderige begrafenisplechtigheid van Rosette regelde. Hij kocht alle spullen terug die het jonge meisje met haar had meegenomen en die na haar dood het eigendom van het administratief departement waren geworden. Één van die spullen was een klein blauw jurkje, het enige dat de arme overledene nu nog zou dragen. Het was ook dankzij Tristan dat de oude meubels die Ulric had gedeeld met Rosette, waren overgebracht naar een vertrek in zijn nieuwe appartement.

Kort hierna vertrok Ulric, vastbesloten om te sterven, naar Engeland.

Tot zover de gebeurtenissen die dit personage tekenden op het moment dat hij binnenwandelde in de salons van de bar van Foy.

De aankomst van Ulric veroorzaakte heel wat rumoer onder het gezelschap. De mannen zetten zich recht en groetten hem beleefd, zoals het hoort in deze kringen. De vrouwen op hun beurt keken de graaf van Rouvres vijf minuten lang zonder schroom aan en ontleedden hem nieuwsgierig, bijna indiscreet, met hun ogen, waardoor hij zich ongemakkelijk voelde.

- “Kom, mijn geliefde indringer,” zei Tristan terwijl hij Ulric naar de plaats leidde die hij voor hem bewaard had, recht tegenover Fanny, “Luid met een toast uw terugkeer naar de wereld der levenden in”. “Deze dame,” voegde Tristan toe, gebarend naar Fanny, die onbeweeglijk toekeek vanonder haar masker “deze dame zal drinken wat u drinkt. En u,” fluisterde hij in het oor van de jonge vrouw “vergeet niet wat ik u gezegd heb.”

Ulric hief een groot glas, gevuld tot aan de rand, en riep:

- “Ik drink...”

- “Vergeet niet dat politieke toasts uit den boze zijn,” riep Tristan hem toe.

- “Ik drink op de Dood,” zei Ulric, en met een korte groet van erkenning naar de gemaskerde dame toe, bracht hij het glas naar zijn lippen.

- “En ik,” antwoordde Fanny, die nu mocht toasten “ik drink op de jeugd, op de liefde.” En zoals een bliksemschicht een wolk in twee scheurt, zo lichtte een oogverblindende glimlach haar gezicht op onder haar fluwelen masker.

Het appartement van de Comte Ulric de Rouvres stond klaar op de afgesproken datum.
Ulric had drie van de meest gevierde doctors in Parijs geïnviteerd voor die avond. Eerst nog even Rosette ophalen.

Zij was gestorven een uur geleden. Toen Ulric terug kwam bij zijn nieuwe woning, vond hij zijn oude vriend Tristan, die hij had opgebeld, op hem wachten met de drie artsen.

Ulric verontschuldigde zich,
- U hoeft niet te blijven, mijne heren, het persoon voor wie ik U wilde raadplegen bestaat niet meer."

Tristan, nou alleen met de Comte Ulric, probeerde niet zijn pijn te verdrukken, maar zich meer broederlijk er mee te associëren. Het was hem die de prachtige begrafenis voor Rosette organiseerde tot de verbazing van het hele ziekenhuis. Hij kocht de personele bezittingen van het meisje terug, die na haar overlijden, het eigendom van het ziekenhuis werden. Bij deze dingen was een kleine blauwe jurk, de enige jurk de arme overledene bezat. Door zijn zorg ook, werden de oude meubels van Ulric, van toen hij met Rosette samenwoonde, vervoert naar een kamer in zijn nieuwe flat.

Het was een paar dagen later dat Ulric, vast besloten om zich om te doen, vertrok naar Engeland.

Dat was de achtergrond van deze man op het moment dat hij de salon van Café de Foy binnen kwam.

Ulric's aankomst veroorzaakte consternatie onder de mensen in de salon. De mannen stonden op en begroete hem als een van hun. De vrouwen echter, stonden schaamteloos en loslippig te kijken en praten voor vijf minuten, en maakte de Comte de Rouvres bijna ongemakkelijk met hun staren en nieuwsgierigheid.

- Kom zit, mijn dode vriend, zei Tristan bij aanbieding Ulric de stoel gereserveerd voor hem naast Fanny, en laten wij drinken op jouw terugkeer in het land van de levenden. Mevrouw, zei Tristan wijzend naar Fanny, bewegingsloos onder haar masker, Mevrouw zal recht bij U doen. En U, fluisterde hij in het oor van de jonge vrouw, vergeet niet wat ik U heb aanbevolen.

Ulric greep een groot glas gevuld tot de rand en schreeuwde:

- Ik drink.....

- Moet niet vergeten dat alle politieke toasts verboden zijn, gilde Tristan.

- Ik drink op de doden, zei Ulric heffend het glas tot zijn lippen, na klinken met zijn gemaskeerde buurvrouw.

- En ik, antwoordde Fanny zelfs een slok nemend... ik drink op de jeugd, en op liefde.
En net zoals bliksem kan scheur open een wolk, een warme glimlach verlichte haar velvet masker.

Op de afgesproken dag, het appartement van graaf Ulric Rouvres was voorbereid. Ulric een afspraak voor dezelfde avond drie van de meest bekende artsen van Parijs gemaakt daar. Daarna liep hij voor Rosette.

Ze had een uur geleden overleden. Ulric ging naar zijn nieuwe huis, waar hij zijn oude vriend Tristan, had hij geroepen en wachtte met drie artsen.

U kunt trekken, heren, 'zei Ulric daaraan. De persoon voor wie ik wilde je niet meer zien.

Tristan, alleen gelaten met de graaf Ulric, niet proberen om zijn pijn te verzachten, maar er broederlijke verenigingen. Hij was het die regisseerde de prachtige begrafenis dat was om Rosette, tot verbazing van het hele ziekenhuis. Hij kocht de objecten die het meisje met haar had gebracht, en na zijn dood, werd het eigendom van de administratie. Onder deze objecten was de kleine blauwe jurk, die bleef alleen aan de armen dood. Door hem als de oude meubels Ulric, toen hij leefde met Rosette, werd in een kamer van haar nieuwe appartement vervoerd.

Het was een paar dagen na Ulric besloten om te sterven, vertrek naar Engeland.

Dit waren de geschiedenis van dit karakter toen hij in de zalen van koffie Foy.

De komst van Ulric veroorzaakte een grote opschudding in de assemblage. Men stond op en het heil hoffelijke mensen in de wereld sprak hem. Als voor vrouwen, ze dapper stond vijf minuten Count Rouvres bijna beschaamd onder de batterij van hun ogen, nieuwsgierig naar indiscretie.

Kom, mijn lieve dode, zei Tristan zitten door Ulric in plaats die gereserveerd was met Fanny, rapporteren een toast je terug in de levende wereld. Mevrouw, 'zei Tristan wijzend Fanny roerloos onder zijn masker, Madame zal u reden. En jij, fluisterde hij in het oor van de jonge vrouw, vergeet niet wat ik heb aanbevolen.

Ulric nam een ​​groot glas tot de rand gevuld en riep uit:

-Ik drink ....

-Vergeet niet dat politieke toast verboden riep Tristan.

-Ik drink op de Dood, zei Ulric het dragen van het glas aan zijn lippen, die begroette zijn buurman verborgen.

En ik antwoordde Fanny drinken beurt ... Ik drink op de jeugd, de liefde. En als de bliksem rippen van een wolk, een glimlach vlam aangestoken onder zijn fluwelen masker.