ProZ.com translation contests »
1st Annual ProZ.com Translation Contest: "Awakening" » English to Tagalog » Entry by Ophelia Del Mundo

Source text in English

Translation by Ophelia Del Mundo (#6992)

Heathrow Airport is one of the few places in England you can be sure of seeing a gun. These guns are carried by policemen in short-sleeved shirts and black flak-jackets, alert for terrorists about to blow up Tie-Rack. They are unlikely to confront me directly, but if they do I shall tell them the truth. I shall state my business. I’m planning to stop at Heathrow Airport until I see someone I know. (...)

Astonishingly, I wait for thirty-nine minutes and don’t see one person I know. Not one, and no-one knows me. I’m as anonymous as the drivers with their universal name-cards (some surnames I know), except the drivers are better dressed. Since the kids, whatever I wear looks like pyjamas. Coats, shirts, T-shirts, jeans, suits; like slept-in pyjamas. (...)

I hear myself thinking about all the people I know who have let me down by not leaving early on a Tuesday morning for glamorous European destinations. My former colleagues from the insurance office must still be stuck at their desks, like I always said they would be, when I was stuck there too, wasting my time and unable to settle while Ally moved steadily onward, getting her PhD and her first research fellowship at Reading University, her first promotion.

Our more recent grown-up friends, who have serious jobs and who therefore I half expect to be seeing any moment now, tell me that home-making is a perfectly decent occupation for a man, courageous even, yes, manly to stay at home with the kids. These friends of ours are primarily Ally’s friends. I don’t seem to know anyone anymore, and away from the children and the overhead planes, hearing myself think, I hear the thoughts of a whinger. This is not what I had been hoping to hear.

I start crying, not grimacing or sobbing, just big silent tears rolling down my cheeks. I don’t want anyone I know to see me crying, because I’m not the kind of person who cracks up at Heathrow airport some nothing Tuesday morning. I manage our house impeccably, like a business. It’s a serious job. I have spreadsheets to monitor the hoover-bag situation and colour-coded print-outs about the ethical consequences of nappies. I am not myself this morning. I don’t know who I am.
Ang Heathrow Airport ang isa sa mga ilang lugar sa Ingglatera na makakatiyak ka na kakikitaan ng baril. Kipkip ang mga baril na ito ng mga pulis na naka-maiikling-manggas na poloshirt at itim na mga flak-dyaket, alerto sa mga teroristang makapagpapasabog ng Tie-Rack. Malamang na hindi nila ako tuwirang sisitahin, subalit kung gagawin nila ay sasabihin ko sa kanila ang totoo. Ihahayag ko ang aking pakay. Pinaplano kong magtagal sa Heahtrow Airport hanggang sa makita ko ang taong kilala ko. (...)

Kataka-taka, naghihintay ako ng tatlumpu’t siyam na minuto at wala akong makitang kakilala. Wala ni isa, at walang nakakakilala sa akin. Katulad ako ng walang-pangalang mga tsuper na suot ang kanilang unibersal na name-cards (ang ilang apelyido ay pamilyar sa akin), maliban sa ang mga tsuper ay mas maganda ang kasuotan. Mula pa sa pagkabata ko, anuman ang aking maisuot ay mukhang padyama. Ang mga Amerikana, polo, T-shirt, maong, terno, ay katulad ng pantulog na padyama. (...)

Naulinigan ko na lamang ang aking sarili na nag-iisip tungkol sa lahat ng mga taong kakilala ko na di ko ikinasiya ang hindi paglisan nang maaga isang Martes para sa mga kahali-halinang destinasyon sa Europa. Ang mga dati kong kasamahan sa opisina ng seguro ay talî pa rin malamang sa kanilang mga mesa, tulad ng nasabi ko sa kasasapitan nila, nang matali din ako roon, nagsasayang ng oras at hindi mapalagay habang si Ally ay patuloy ang pag-asenso, nakapagtapos ng kanyang PhD at ng kanyang unang fellowship sa pananaliksik sa Reading University, ang una niyang promosyon.

Ang aming nagsitanda nang mga kaibigan kamakailan lamang, na may mga maseselang trabaho at kung sa gayon, ay hindi ko inaasahang makakatagpo sa anumang oras ngayon, ang nagsabi sa akin na ang gawaing-pantahanan ay isang ganap na disenteng trabaho para sa isang lalaki, matapang man, oo, maka-lalaki ang manatili sa tahanan kasama ang mga bata. Ang mga kaibigan naming ito ay matatalik na mga kaibigan ni Ally. Pakiramdam ko hindi ko na kilala ang kahit sinuman, at habang malayo sa mga bata at pumararaang mga eroplano sa himpapawid, nauulinigan ko ang sarili sa pag-iisip, ako ay nakaririnig ng pag-iisip ng isang batang umiingit. Hindi ito ang inaasahan kong maulinigan.

Napaiyak ako, hindi iyong napangingiwi o humihikbi, tahimik na pagdausdos lamang ng malalaking patak ng luha sa aking mga pisngi. Ayaw kong makita ninuman ang aking pag-iyak, hindi kasi ako yaong taong basta na lang bumibigay nang walang kadahi-dahilan sa Heathrow airport isang Martes ng umaga. Pinatatakbo ko ang aming pamamahay nang pulido, na parang isang negosyo. Ito’y isang napakaselang trabaho. Mayroon akong spreadsheets sa pagsubaybay ng kalagayan ng hoover-bag at kowd na de-kulay ng print-outs tungkol sa mga kasasapitang etikal ng mga nappies. Wala ako sa aking sarili ngayong umaga. Hindi ko mawari ang sarili ko.