[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | "Een vertalersleven” [...] Vertalers kregen amper erkenning, hun ambitie was niet om rijk te worden, wel om rond te komen. Slechts weinigen waren daadwerkelijk opgeleid als vertaler, hoewel de meesten over een degelijke universitaire graad en een uitvoerige kennis van talen beschikten, in elk geval van de eigen taal. Ik had een vriendin die precies in dat plaatje paste, en mijn vriendenkring breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond hen fascinerende zielen, en ontdekte dat we vaak vergelijkbare levenservaringen hadden. Vrienden maken was voor mij nooit een probleem, maar ik voelde me altijd "anders" en ik ben er zeker van dat ook zij dat zo voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, droeg ze mij voor als haar opvolger. Zo trad ik binnen in het rijk van de Herverzekering, waarvan ik niets afwist. Bovendien was ik de enige vertaler daar, zonder veel houvast. Maar het was weer een stapje vooruit.... In mijn nieuwe job begon ik door de dossiers te spitten, vragen te stellen, en wist ik het voor elkaar te krijgen dat het bedrijf me inschreef voor Verzekeringscursussen. Het College van Verzekeringen lag aan de overkant van de straat, en ik nestelde me in hun bibliotheek, waar ik brandcodes, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers bestudeerde. Ik proefde van een weelde die ik nooit eerder had ervaren: onderzoek. De eerste keer dat ik een voorstel moest vertalen voor de verzekering van een kerncentrale, ontving ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling, die me feliciteerde met mijn geleverde werk. "Veelbelovender dan wat we gewend zijn", zei hij. Wat een opsteker! Het toeval wil dat ik een document in de dossiers raadpleegde dat vergelijkbaar was met datgene wat ik doornam voor advies, maar toen ik zag dat mijn voorganger het woord "nucleus" in plaats van "kern" had gebruikt, besefte ik dat deze dossiers onbruikbaar waren voor mij. Dus liep ik naar de bibliotheek aan de overkant van de straat en dook in de wereld van "kerncentrales". Daar vond ik meteen alle terminologie die ik nodig had. Tegenwoordig vergt het wel meer dan dat om een goede vertaler te zijn, vanzelfsprekend. [...] |