A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Тема на векот, барем во развиенот свет, е тоа дека луѓето копнеат по тишина, но не можат да ја најдат. Бучавата од сообраќајот, непрекинатото титкање на телефоните, дигиталните реклами во автобусите и возовите, ТВ екраните кои светат дури и во празни канцеларии, се една бесконечна батерија и одвраќање. Човековата раса се истоштува себеси со врева, а копнее по спротивното –во дивина, на широкиот океан или на некое повлечено место посветено на тишината и концентрацијата. Алаин Цорбин , професор по историја, пишува од своето прибежиште во Сорбона и Ерлинг Кагге, норвешки истражувач, од неговите мемоари за недогледот на Антарктикот, каде и двата се обидоа да побегнат. Па сепак, како што истакнува Г-н Цорбин во "Историјата на тишината", веројатно не постои врева поголема отколку што била досега. Пред пнеуматските тркала, градските улици биле преполни од заглушувачките звуци на металните тркала и потковици на каменот. Пред доброволната изолација со мобилни текефони, автобусите и возовите одекнувале од разговор.Продавачите на весници не ги оставаа своите производи во тивок куп, туку ги рекламирале најгласно, како и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театрите и оперските куќи биле хаотични од викотници и гласни негодувања. Дури и на село, селаните пееле додека ја извршувале својата тешка работа. Сега веќе не пеат. Она што е сменето не е нивото на врева, како што се жалеле во претходните векови, туку нивото на одвраќање, кое го окупира местото кое би го имала тишината. Кружи уште еден парадокс, затоа што кога го окупира-во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во неочекувано напуштената соба- често се покажува како вознемирувачко наместо добре дојдено. Ужасот се вовлекува, увото инстинктивно се навлекува на било што, било тоа да е крцкањето на огнот или птичји повик или шушкање на лисјата, кои би го спасиле од непознатата празнина. Луѓето сакаат тишина, но сепак не толку многу. |